Εμένα (ο πατέρας Raffaele) ως ιερέας με επέπληξαν επειδή δεν είχα κλασική γνώση των ελληνικών που ακουγόταν πολύ ιταλικά και παραπονέθηκα ότι τα μαλλιά μου έπρεπε να είναι μακριά για να μπορώ να τα δένω σε μια αλογοουρά και να μοιάζω με έναν σωστό Αθωνίτη (μοναχός από το Όρος Άθως) όχι κοντό – δεν βοηθάει όταν είναι μπαλωμένος!

​

Πολλοί από τους κληρικούς (προσήλυτοι και λίκνοι) λαχταρούσαν να γίνει η Αυστραλία δική της Εκκλησία, ωστόσο δεν είχαν το θάρρος να βγουν από τις ζώνες άνεσής τους και να κάνουν τα πράγματα να συμβούν. Φυσικά, όταν κάποιος το κάνει αυτό, χάνει την κατάσταση, τα εμπορεύματα και άλλες τέτοιες αποδόσεις, ωστόσο δεν είχα τίποτα να χάσω, και όπως με δίδαξε η πείρα και ο Κύριος προτρέπει συνεχώς στα Ευαγγέλια: «ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ!» Έτσι, έκανα έκκληση στη Σύνοδο να στείλει κάποιον να φροντίσει για την κατάσταση εδώ που ήταν αφόρητη, ειδικά όταν ιδιωτικές επιτροπές καταλαμβάνουν εκκλησιαστικά κτίρια και τη διαχειρίζονται ως επιχείρηση. πρόσληψη και απόλυση στον ελεύθερο χρόνο τους, κάτι που είναι εντελώς αντικανονικό, διότι δεν έχουν δικαίωμα στη διοίκηση.

​

Όσο συμπαθέστατη κι αν ήταν η Σύνοδος, υπήρχε μια εξαιρετική απροθυμία να κάνει πάταγο λόγω των εμπορευμάτων που θέριζαν από τις επιτροπές εδώ. Ως εκ τούτου, όντας ιταλικής κληρονομιάς, εγώ (ο πατήρ Raffaele) έκανα έκκληση στην Εκκλησία της Ρώμης (2015 μ.Χ.) σχετικά με αυτήν την αφόρητη κατάσταση στην οποία τοποθετήθηκα ως διαχειριστής (Αρχιμανδρίτης) της Αυστραλιανής Εκκλησίας (2016 μ.Χ.) μέχρι νεωτέρας. Έτσι, η σύνοδος με ενημέρωσε τότε ότι θα γίνονταν εκλογές για να επιβλέπει επίσκοπος τις υποθέσεις μας. Ο Κανονικός νόμος ορίζει ότι οποιοσδήποτε κληρικός στη διασπορά πρέπει να υπάγεται στη διοίκηση της Εκκλησίας της κληρονομιάς του. Έτσι, εκλέχτηκα επίσκοπος των αυστραλιανών εδαφών (2017 μ.Χ.) και κλήθηκα στη Ρώμη τον μήνα Σεπτέμβριο για αγιασμό.